Баъди заволи кишвари абарқудрату паҳновари Иттиҳоди Шӯравӣ Тоҷикистону Қирғизистон чун дигар давлатҳо, ки як қисми таркибии ин мамлакатро ташкил медод, имконияти ба Истиқлол расиданро ба даст оварданд. Ин ду кишвари ҳамсояву ҳамҷавор ва ин ду миллати ба ҳам дӯст решаи дӯстии ногусастанӣ доранд.
Сарҳади ҳарду давлат барои муомилоту рафту омади сокинони ин ду кишвар ҳамеша мусоидат дошт ва сокинони ду ҷониби марз аз оби дарёву чашмасорони як куҳу водӣ якҷоя нӯши ҷон мекарданд.
Аз он ки замоне дар сарҳади ҳарду давлат аҳён-аҳён низоъ ба вуҷуд меомад, сарони кишварҳои Тоҷикистону Қирғизистонро водор намуд, ки ба масъалаи таъмини сулҳ ва бозкушоии марзҳо таваҷҷуҳи бештар равона намоянд. Баъди кори дусолаи Комиссияҳои байниҳукуматӣ ва талошҳои дипломатии созандаи сарварони Тоҷикистону Қирғизистон имкон фароҳам омад, ки ба воситаи гуфтушунид дӯстиву ҳамҷавории ин ду халқу миллат аз нав барқарору устувор гардад.
Тавре ки мо аз таъриху адабиёт медонем, дар гузаштаи начандон дур абармардони фарзонаи ҳарду миллат устодон Мирзо Турсунзода ва Чингиз Айтматов тараннумгари сулҳу ваҳдат ва дӯстии халқҳо дар тамоми ҷаҳон буданд. Айни ҳол дар Қирғизистон тоҷикони зиёду дар Тоҷикистон қирғизон аҳлонаву дӯстона умр ба сар мебаранду миёни ҳам равобити мустаҳками хешутаборӣ доранд. Ду миллати бародар ба якдигар оила барпо намуда, решаи ҳамбастагиро қавитар намуда, аз кору фаъолияти якдигар баҳрабардоранд. Бинобар ин орзуву умед ва ормонҳои халқи тоҷику қирғиз ин ҳамдигарфаҳмӣ, ягонагӣ, таҳаммулгароӣ ва сулҳу субот мебошад, зеро ҳарду ҳам хуб медонанд, ки дар кишвари обод, осоиштаву ором зистану кору фаъолият кардан, ба ҷомеа манфиат овардан ин орзуи азалии ҳар як инсони нек мебошад. Турсунзодаи бузугвор ҳам барҳақ таъкид кардааст:
То тавонӣ дӯстонро гум макун,
Дӯстони меҳрубонро гум макун.
Халқи олам дӯст бо мо гаштааст,
Ваҳдати халқи ҷаҳонро гум макун.
Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ин таъкиди устод Турсунзодаро бори дигар дар амал татбиқ намуда, исбот карданд, ки абармарди кишвари сулҳ ва Пешвои сулҳи ҷаҳонанд. Зеро дар таърихи ҳар миллат шахсиятҳое ҳастанд, ки бо хирад ва дурандешии худ сарнавишти давлатро ба самти сулҳу субот ва рушду пешрафт ҳидоят мекунанд. Барои миллати тоҷик чунин шахсияти таърихӣ Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад, ки дирӯз мо боз шоҳиди самимитарин лаҳзаи таърихӣ дар Бишкек шудем.
Аз рӯи назарияи сиёсатшиносӣ, ҳамон таҷрибаи таърихие, ки Тоҷикистон аз солҳои 90-ум дорад, имрӯз барои таҳкими равобити дӯстона бо ҳамсоякишвари мо – Ҷумҳурии Қирғизистон, истифода гардид. Дар вохӯрии Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо Президенти Ҷумҳурии Қирғизистон муҳтарам Садир Жапаров, ки дар фазои самимият ва эҳтироми тарафайн баргузор шуд, масъалаҳои муҳими дуҷониба мавриди баррасӣ қарор гирифта, созишномаи таърихии марзи давлат имзо шуд. Ин мулоқот собит сохт, ки роҳбарияти ҳар ду кишвар барои таҳкими дӯстӣ ва ҳамкорӣ талош мекунанд.
Ҳамзамон, имзои санадҳои муҳим дар соҳаҳои иқтисод, фарҳанг ва амният қадами бузургест дар роҳи тақвияти равобити ду кишвар. Ин на танҳо роҳи ҳалли мушкилоти гузашта, балки оғози як давраи нави ҳамкорӣ ва рушди устувор мебошад.
Муносибати дӯстонаи Тоҷикистону Қирғизистон далели он аст, ки Пешвои миллат бо хирад ва дурандешии худ тавонистанд дубора фазои эътимодро байни ду кишвар эҳё кунанд. Ин сиёсат на танҳо барои Тоҷикистону Қирғизистон, балки барои тамоми минтақа муҳим аст, зеро дӯстӣ омили асосии субот, шукуфоӣ ва шарафмандии ҳар миллат мебошад.
Мо насли имрӯз бояд ин сабақи таърихиро дар хотир дошта бошем ва ҳамеша барои ҳифзи сулҳ, ваҳдат ва дӯстӣ талош намоем, зеро маҳз дӯстист, ки миллатҳоро ба саодат ва шарафмандӣ мерасонад!
мудири бахши магистратура, аспирантура ва докторантураи
Донишкадаи давлатии санъати тасвирӣ ва дизайни Тоҷикистон
